Jedną sekundkę

Przyszedł do mnie ojciec i mówi, że musimy poważnie porozmawiać. Takie oświadczenia nigdy nie zwiastują czegoś dobrego. A najgorsze jest to, że trudno się z takich sytuacji wykpić, pozostaje zrobić dobrą minę do złej gry i powiedzieć „tak” (jak się miało później okazać, gra wcale nie jest taka zła, a to mina raczej przybiera ciekawy obrót). Ojciec, odsunąwszy porozrzucane bluzy, spodnie i osmarkane chusteczki, przysiadł na skraju kanapy i westchnął. „Lubisz gry wyścigowe?” – spytał. Potwierdziłem. „A elektroniczna muzyka w wyścigach? Przeszkadza ci?” – zaprzeczyłem; skądże znowu, taka pasuje najlepiej. „A rozpierduchę lubisz? Wiesz, wysadzać rzeczy w powietrze i patrzeć, jak płoną?”. Tato, znasz mnie najlepiej. „Nie przeszkadza ci brak panienek w bikini, Ewy Wyrwał bez bikini, bo wszystko sponsoruje Disney?”. No wiesz… Nie żyjemy na najlepszym ze światów. To fascynująco przerażające, ale wciąż są na tej planecie ludzie, którzy walczą o nie pokazywanie cycków. Jakoś trzeba z tym żyć. Ale moment – zmarszczyłem czoło – jedną sekundkę… Ty nie jesteś moim ojcem! „A to nawet nie jest realistyczne. I fury nie mają licencji. A i tak zrywa kask”. I zostawił mi na biurku pudełko ze Split > Second.

Efekt masy

Na losy Galaktyki, cóż za dwuznaczny tytuł. Czy mogę mieć na myśli ogólne podniecenie Modern Warfare 2, histerię na punkcie tej gry, miliony sprzedanych egzemplarzy i drugie miliony skopiowane w domowych zaciszach? Gdzieżby znowu, przecież to już staroć. Dzisiaj nikt w to nie gra. Teraz na topie jest Mass Effect 2, gra nie dość, że masywna, to jeszcze efektowna, a do tego druga i długa. I znowu wszyscy się podniecają.